KÜÇÜK BİR MARTI BU JONATTHAN , KÜÇÜK BİR MARTI O KADAR...

Bir iki hafta önce adaya gidip balkona çıktığımızda tam önümüzdeki çatıda bir martının oturduğunu gördük. Bunda şaşıracak bir şey yok tabii. Burgaz’da martılar hep oturur çatıda. Biz de alışığız önümüzdeki çatıda martılar yürümesine… Ekmeklerimizden pay edip onlara da vermeye… Ama bu martı farklıydı. Oturduğu yerden hiç kalkmıyor ve gözlerini bizden ayırmıyordu. Anladık ki altında yumurtası var. Hareket etmeye bile çekindik. Onu huzursuz etmek istemedik. Ona zarar vermeyeceğimizi, tehdit altında olmadığını bilsin istedik. Bir de baba var tabii. Sürekli yanında. Çatının üstünde gezip duruyor. Ara sıra uçuyor denize, geri geliyor.
Sonra İstanbul’a döndük. Yavrusunu bekleyen martı ailesini unutup günlük koşuşturmacımıza daldık.

Dün sabah yine adaya gidip balkona çıkana kadar… Bir baktık ki kafası siyah benekli, gri renkli bir civcive benzeyen küçük bir kuş. Öyle hoşumuza gitti ki… Bebek martının yanında sürekli annesi. Yine tedirgin etmekten korktuk. Yaz gelmeden önce tenha bir yerde kurdukları yuvaları yazın gelmesiyle insan akınına uğrayan, gürültülü bir yer olmuştu. Ama yapacak bir şey yok. Elimizden geldiği kadar dostça davrandık onlara. Ve bütün gün seyrettik onları. Eh adı Jonatthan olsun dedik. Tamam çok yaratıcı değil biliyorum ama öyle geldi içimden. Yolda yürürken gördüğümüz diğer yavru martılara daha yaratıcı isimler koyduk gerçi :) Bizim Jonatthan’ın aynı bebekler gibi yalpalayarak yürümesini seyrettik palet ayaklarıyla. Uyurken annesinin yanında beklemesini… Başka bir martı geldiğinde anne martının üstüne yürümesini ve baba martının davetsiz misafiri nasıl kovaladığını… Denizden yemek getirmelerini seyrettik. Anneye attığımız minik ekmek parçalarını bir süre sonra çıkarıp yavrusuna yedirmesini izledik. Hiç birini kendi yememiş, hepsini saklamış. Malum blender yok, doğanın kendilerine verdiği yöntemle yavrusunun yiyebileceği hale getiriyor :) Bir ara bebek Jonatthan’ı göremeyip balkondan sarkabileceğimiz her açıdan bakarak iyi olduğuna emin olmak istedik. ‘Ne tatlı değil mi’ dedik. Her türlü martı sesini ezbere alıp akşam vapura bindik.
Doğanın inanılmaz döngüsünü izlemenin, hayvanların yavrularına nasıl sahip çıktığını, nasıl koruduğunu görmenin verdiği bu tarif edilemez duyguyu—heyecan, mutluluk, hayret belki de—yazıp paylaşmak istedim. Yazayım ki unutmayayım. Yazayım ki unutmayalım.